ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

  Κοσμολογία ονομάζεται ο κλάδος της αστρονομίας που ασχολείται με το πρόβλημα της προέλευσης και εξέλιξης του σύμπαντος.Ειδικότερα, η κοσμογονία ζητά να βρει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν τα συστήματα των γαλαξιών, οι αστέρες αλλά και το δικό μας πλανητικό σύστημα. Επίσης ερευνά την πιθανή εξέλιξη και το τέλος των ουράνιων σωμάτων.Η κοσμολογία ονομάζεται πολλές φορές και κοσμογονία.

Κοσμολογία ονομάζεται ο κλάδος της αστρονομίας που ασχολείται με το πρόβλημα της προέλευσης και εξέλιξης του σύμπαντος

  Η κοσμολογία έχει επεκτάσεις και σε άλλες επιστήμες,όπως στη Φιλοσοφία, στη Χημεία, κ.ά.).Είναι μια σύγχρονη επιστήμη που μελετά τη δομή του Σύμπαντος σε μεγάλη κλίμακα, την προέλευσή του, τα στάδια της εξέλιξης του και την κατάληξη που θα έχει.

Η κοσμολογία είναι μια σύγχρονη επιστήμη που μελετά τη δομή του Σύμπαντος σε μεγάλη κλίμακα, την προέλευσή του, τα στάδια της εξέλιξης του και την κατάληξη που θα έχει

  Αντίθετα η Κοσμογονία ασχολείτο από τους αρχαίους χρόνους (Κοσμογονία Ησιόδου, Descartes, Kant, Laplace, κ.ά.) με τη μελέτη της δημιουργίας των αντικειμένων μέσα στο Σύμπαν και ειδικώτερα με το Ηλιακό Σύστημα.

ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ

  Η κοσμογονία διαιρείται σε δύο μέρη: 
α) Στη μικροκοσμογονία, που ασχολείται με την προέλευση και εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος, και 
β) Στην μακροκοσμογονία, που πραγματεύεται το ζήτημα της προέλευσης, της εξέλιξης και του τέλους των αστέρων και των γαλαξιών, καθώς και ολόκληρου του σύμπαντος. 

Η κοσμογονία διαιρείται σε δύο μέρη: 

α) Στη μικροκοσμογονία

β) Στην μακροκοσμογονία

 Εξετάζονται τρεις δυνατότητες για το σύμπαν: το εξελισσόμενο σύμπαν, το ταλαντούμενο σύμπαν και το σταθερό σύμπαν. Κατά καιρούς για την προέλευση του ηλιακού συστήματος προτάθηκαν οι θεωρίες του Λαπλάς (18ος αι.), του Τζινς (ως το 1940) και των Βαϊτσέκερ-Κόιπερ (1944). Για την προέλευση των γαλαξιών ο Βέλγος Λεμέτρ (1927) εισήγαγε τη θεωρία του «αρχικού ατόμου» και το 1948 ο Χόιλ και οι συνεργάτες του διατύπωσαν τη θεωρία της συνεχούς δημιουργίας.

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ

  Τα βασικά ερωτήματα που μπαίνουν σχετικά με το πως και πότε ξεκίνησε το Σύμπαν, πως δημιουργήθηκαν οι Γαλαξίες και απέκτησαν τη μορφή που βλέπουμε, πως γεννήθηκαν και πεθαίνουν τα αστέρια και πως θα εξελιχθεί τελικά το Σύμπαν αφορούν την σύγχρονη Κοσμολογία.

Η  σύγχρονη Κοσμολογία  προσπαθεί να απαντήσει στα βασικά ερωτήματα που μπαίνουν σχετικά με το πως και πότε ξεκίνησε το Σύμπαν, πως δημιουργήθηκαν οι Γαλαξίες και απέκτησαν τη μορφή που βλέπουμε, πως γεννήθηκαν και πεθαίνουν τα αστέρια και πως θα εξελιχθεί τελικά το Σύμπαν 

  Αλλά πριν περίπου σαράντα χρόνια ήταν αδύνατο να απαντηθούν με σιγουριά πολλά ερωτήματα που αφορούσαν τη δημιουργία και την εξέλιξη του Σύμπαντος. Όμως μετά από τα ευρήματα της παρατηρησιακής Αστρονομίας (Κοσμικό Υπόβαθρο Μικροκυμάτων, ανάλυση κβάζαρ, διαστολή του σύμπαντος από τον Hubble, ευρήματα των διαστημικών παρατηρητηρίων Hubble, Chandra κ.ά.) η γνώση μας για το σύμπαν τεκμηριώθηκε με όλες εκείνες τις αποδείξεις για την θεμελίωση του Καθιερωμένου Μοντέλου ή όπως αλλιώς λέγεται Θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης όπως συμπληρώθηκε και με την θεωρία του Πληθωρισμού.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑΣ

ΒΑΒΥΛΩΝΙΑΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

  Ο Κοσμολογιακός μύθος των Βαβυλωνίων σώζεται σε σειρά πήλινων πλακών που χρονολογούνται στο 700 π.Χ. και φυλάσσονται στη βιβλιοθήκη Ασσουρμπανιπάλ.

Ο Κοσμολογιακός μύθος των Βαβυλωνίων σώζεται σε σειρά πήλινων πλακών που χρονολογούνται στο 700 π.Χ. και φυλάσονται στη βιβλιοθήκη Ασσουρμπανιπάλ

  Σύμφωνα με το Βαβυλωνιακό μύθο στην αρχή βασίλευε το Χάος. Από το Χάος αυτό γεννήθηκε ο θεός γεννήτορας του κόσμου Απσού και η σύντροφός του Τιαμάτ από την ένωση των οποίων γεννήθηκαν τερατώδη πλάσματα με την μορφή δράκοντα.

Με το πέρασμα του χρόνου νέοι θεοί γεννήθηκαν ένας από αυτούς ο Έα θεός των υδάτων σκότωσε τον Απσού σε μια μονομαχία

 Με το πέρασμα του χρόνου νέοι θεοί γεννήθηκαν ένας από αυτούς ο Έα θεός των υδάτων σκότωσε τον Απσού σε μια μονομαχία. Η Τιαμάτεκδικούμενη τον θάνατο του συντρόφου της άρχισε να σκοτώνει τους άλλους θεούς σε μια προσπάθεια επιβολής της κυριαρχίας της στο Σύμπαν. Όμως ο θεός Μαρντούκ γιος του Έα κατάφερε να αποκαταστήσει την κοσμική τάξη νικώντας τη.

Σύμφωνα με το Βαβυλωνιακό μύθο στην αρχή βασίλευε το Χάος  

 Στη συνέχεια τεμάχισε στα δύο το κορμί της και από το ένα κομμάτι δημιούργησε την Γη και απ'ο το άλλο τον ουράνιο θόλο αποτρέποντας έτσι στα Άνω Ύδατα να την πλημμυρίσουν. Στο τέλος χρησιμοποιώντας το αίμα του και χώμα έπλασε τους ανθρώπους.

Από το Χάος γεννήθηκε ο θεός γεννήτορας του κόσμου Απσού και η σύντροφός του Τιαμάτ από την ένωση των οποίων γεννήθηκαν τερατώδη πλάσματα με την μορφή δράκοντα

  Σύμφωνα με τον μύθο ο ουρανός ήταν διαιρεμένος σε τρία μέρη:

α) Ανώτατο κατοικία του μεγάλου θεού Ανού

β) Μεσαίο κατοικία Μαρντούκ

γ) Κατώτατο αστερισμοί που ήταν τα ομοιώματα των θεών

   Ανάλογα και η Γη ήταν διαιρεμένη σε τρία μέρη:

α) Ανώτατη κατοικία ανθρώπων

β) Μεσαία βασίλειο θεού υδάτων Έα

γ) Κατώτατη κατοικία θεών Κάτω Κόσμου

ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

  Η Αιγυπτιακή Κοσμολογική παράδοση έχει ανασυντεθεί από πολλά ευρήματα όπως παπύρους και τοιχογραφίες.

Η Αιγυπτιακή Κοσμολογική παράδοση έχει ανασυντεθεί από πολλά ευρήματα όπως παπύρους και τοιχογραφίες

  Σύμφωνα με αυτόν ο δημιουργός του κόσμου είναι ο προαιώνιος θεός Ρα που με τον λόγο του δημιούργησε τον κόσμο ,την Γη, το Νερό, την χλωρίδα, την βλάστηση και την Έρημο. Ο λόγος του Ρα έφτασε και στην νέο-δημιουργημένη Γη και ενζυμώμενη με το χώμα έπλασε ανθρώπους, ζώα, φυτά κ.τ.λ.

Σύμφωνα με  την Αιγυπτιακή Κοσμολογική παράδοση  ο δημιουργός του κόσμου είναι ο προαιώνιος θεός Ρα που με τον λόγο του δημιούργησε τον κόσμο ,την Γη, το Νερό, την χλωρίδα, την βλάστηση και την Έρημο

  Το Σύμπαν το φαντάζονταν ως ορθογώνιο κουτί με πάτωμα την Γη και οροφή ή μια Αγελάδα με τα άκρα της στα άκρα της Γης ή το επιμηκυμένο σώμα της θεάς Νουτ με το πρόσωπο της στραμμένο στην ανατολή και τα άκρα της να αποτελούν τους στύλους του στερεώματος.

Το Σύμπαν το φαντάζονταν ως ορθογώνιο κουτί με πάτωμα την Γη και οροφή ή μια Αγελάδα με τα άκρα της στα άκρα της Γης ή το επιμηκυμένο σώμα της θεάς Νουτ με το πρόσωπο της στραμένο στην ανατολή και τα άκρα της να αποτελούν τους στύλους του στερεώματος

  Γύρω από Σύμπαν-κουτί έρεε ένας μεγάλος ποταμός πάνω τον οποίο ταξίδευαν με τη βοήθεια καϊκιών ο Ήλιος και η Σελήνη που κρύβονταν στις σπηλιές των οχθεών του κατά την Δύση τους. Το ίδιο και οι πλανήτες. Κάθε δεκαπενθήμερο περίπου ένα Αγριογούρουνο έτρωγε σιγά σιγά την σελήνη για δυο εβδομάδες. Όταν πείναγε πολύ την έτρωγε ολόκληρη δημιουργώντας εκλείψεις.

ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

  Η Σκανδιναβική κοσμολογία, σύμφωνα με τις πηγές για την Σκανδιναβική μυθολογία, αναγνωρίζει την ύπαρξη εννέα κόσμων, που προσδιορίζονται με το επίθεμα -heimr (σπίτι, βασίλειο ή κόσμος) ή σε ορισμένες περιπτώσεις με το επίθεμα -garðr (σπιτικό, αυλή ή γη).

Η Σκανδιναβική κοσμολογία, σύμφωνα με τις πηγές για την Σκανδιναβική μυθολογία, αναγνωρίζει την ύπαρξη εννέα κόσμων,

 Πέρα από το Μίντγκαρντ (τη "Μέση Γη", ή αλλιώς τον κόσμο που ξέρουμε) οι υπόλοιποι οκτώ κόσμοι μπορούν να συνταχθούν σε ζευγάρια αντίθετων αρχών:

Κόσμος	Αντίθετος κόσμος	Διαφορά
Μουσπελχέιμ	Νιφλχέιμ	Φωτιά και ζέστη - Πάγος και κρύο
Άσγκαρντ	Χελχέιμ	Ουρανός - Κόλαση
Βαναχέιμ	Γιοτουνχέιμ	Δημιουργία - Καταστροφή
Αλφχέιμ	Νινταβέλλιρ	Φως - Σκοτάδι

  Όλοι οι κόσμοι συνδέονται με το Υγκντράσιλ, το παγκόσμιο δέντρο. Οι ακριβείς τοποθεσίες των κόσμων σε σχέση με το Υγκντράσιλ δεν είναι βέβαιες.

Το Διάγραμμα των 9 κόσμων

Έτσι έχουμε:

-Υγκντράσιλ (Πάνω από τις ρίζες του υπάρχουν οι εννέα κόσμοι του σύμπαντος και τρία μαγικά πηγάδια)

-Χβεργκελμιρ (Hvergelmir)

-Μιμισμπρούνρ (Mimisbrunnr)

-Ουρνταρμπρούνρ (Urdarbrunnr)

-Υψηλότερο επίπεδο

-Αλφχέιμ (Ο κόσμος των ξωτικών)

-Άσγκαρντ (Ο κόσμος των Εσίρ, αρχική ονομασία Γκοντχέιμ)

-Βαλχάλλα

-Βαναχέιμ (Ο κόσμος των Βανίρ)

Μεσαίο επίπεδο

-Γιοτουνχέιμ (Ο κόσμος των Γιοτούν, δηλαδή των γιγάντων )

-Γκαστροπνίρ (Gastropnir)

-Θρυμχέιμ

-Ούτγκαρντ

-Μίντγκαρντ (Η ‘Μέση Γη ‘, ο κόσμος των ανθρώπων, αρχική ονομασία Μαννχέιμ)

-Νινταβέλλιρ και Σβαρταλχέιμ (Ο κόσμος των νάνων ή σκοτεινών ξωτικών, πιθανόν το ίδιο μέρος)

Κατώτερο επίπεδο

-Χελχέιμ (Ο κόσμος της Χελ, θεάς του κάτω κόσμου)

-Μουσπελχέιμ (Ο κόσμος της φωτιάς και κατοικία των γιγάντων της φωτιάς)

-Γκιννουνγκαγκάπ ( Παλιότερο κενό ανάμεσα στο Μουσπελχέιμ και το Νιφλχέιμ από το οποίο ξεπήδησε η ζωή)

-Νιφλχέιμ (Ο κόσμος των ομιχλών , του πάγου και του κρύου, κατοιία των παγωμένων γιγάντων )

-Ναστρόντ (Nastrod)

ΙΝΔΟΥΙΣΤΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

  Ο Ινδουιστικός Κοσμολογικός μύθος μπορεί να ανασυνθεθεί μέσα από την μελέτη των ιερών βιβλίων των Ινδουιστών τις Βέδες. Αρχικά πίστευαν ότι επικρατούσε ότι το Σύμπαν βρισκόταν σε ακατανόητη κατάσταση ύπνου. Το υπέρτατο πνεύμα το ξύπνησε γονιμοποιώντας το θεϊκό σπέρμα με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός εκτυφλωτικού αυγού μέσα στο οποίο το πνεύμα μεταμορφώθηκε σε Βραχμάνο και έζησε εκεί ένα βραχμανικό έτος περίπου 518.400.000.000 γήινων ετών.

Ο Ινδουιστικός Κοσμολογικός μύθος μπορεί να ανασυνθεθεί μέσα από την μελέτη των ιερών βιβλίων των Ινδουιστών τις Βέδες

 Το αυγό τελικά εξεράγη (αυτή η έκρηξη λένε ότι ενέπνευσε την (θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης) και χωρίστηκε σε δύο μεγάλα κομμάτια, Γη και Ουρανό, και σε πολλά μικρά που δημιούργησαν κάθε τι στο Σύμπαν.

Αρχικά πίστευαν ότι επικρατούσε ότι το Σύμπαν βρισκόταν σε ακατανόητη κατάσταση ύπνου

  Το σύμπαν συγκρατείται στο κενό από ένα Φίδι πάνω στο οποίο ακουμπά μια τεράστια θαλάσσια Χελώνα που στηρίζει με την σειρά της 4 Ελέφαντες που στηρίζουν την Γη. (Σε μία τέτοια "Γη" λαμβάνουν χώρα τα χιουμοριστικά βιβλία επιστημονικής φαντασίας του Τέρρυ Πράτσετ της σειράς Discworld).

ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

  Κατά την Αρχαία Κινεζική Κοσμολογική δοξασία τον Κόσμο δημιούργησε ο Παν-Κου, ένας θεός-μάγος, από το ίδιο του το σώμα, 2.500.000 έτη πριν την γέννηση του Κομφούκιου.

Κατά την Αρχαία Κινεζική Κοσμολογική δοξασία τον Κόσμο δημιούργησε ο Παν-Κου, ένας θεός-μάγος, από το ίδιο του το σώμα, 2.500.000 έτη πριν την γέννηση του Κομφούκιου

Τα διάφορα μέρη του σώματος του μετατράπηκαν σε:

1) Ανάσα = Αέρας

2) Φωνή = Κεραυνός

3) Φλέβες = Ποταμοί

4) Οστά = Μέταλλα

5) Τρίχες = Φυτά

6) Ιδρώτας = Βροχή

7) Σάρκα = Έδαφος

8) Έντομα που κατοικούσαν στο σώμα του = Άνθρωποι

Η μεταγενέστερη Ταοϊστική φιλοσοφία δεν αναφέρει δημιουργό, αλλά μία πρωτογενή υπέρτατη αιτία, το Τάο, το οποίο προκύπτει διαμέσου δύο, διαμετρικά αντίθετων, δυνάμεων

  Η μεταγενέστερη Ταοϊστική φιλοσοφία δεν αναφέρει δημιουργό, αλλά μία πρωτογενή υπέρτατη αιτία, το Τάο, το οποίο προκύπτει διαμέσου δύο, διαμετρικά αντίθετων, δυνάμεων.

Οι δυνάμεις αυτές καλούνται: Γιν και Γιανγκ.

Ο άνθρωπος αποτελεί αναπόσπαστο αρμονικό στοιχείο του φυσικού κόσμου.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

  H Κοσμολογία της Ελλάδας πριν την Ιωνική Φιλοσοφία:

Ορφικός Μύθος

  Το νερό για τον Ορφέα ήταν η αρχή των πάντων που κατακάθησε στην λάσπη δημιουργώντας ένα φίδι με κεφάλι λονταριού και ανάμεσα τους το θεό Ηρακλή και Χρόνο.

Το νερό για τον Ορφέα ήταν η αρχή των πάντων που κατακάθησε στην λάσπη δημιουργώντας ένα φίδι με κεφάλι λονταριού και ανάμεσα τους το θεό Ηρακλή και Χρόνο

 Ο Ηρακλής γέννησε ένα τεράστιο αυγό που από την τριβή έσκασε στα δύο, δημιουργώντας τον Ουρανό και την Γη και από μέσα ξεπρόβαλε ένας διπρόσωπος θεός. Και ο Ουρανός με την Γη γέννησαν την Κλωθώ, τηΛάχεση και την Άτροπο (Τρείς Μοίρες).

Θεογονία του Ησίοδου 

Στην αρχή ήταν το Χάος ύστερα εμφανίστηκε η Γαία και ο Έρως και το Χάος γέννησε το Έρεβος και την Νύχτα που από την ένωση τους προήλθαν ο Αιθέρας και η Ημέρα

  Στην αρχή ήταν το Χάος ύστερα εμφανίστηκε η Γαία και ο Έρως και το Χάος γέννησε το Έρεβος και την Νύχτα που από την ένωση τους προήλθαν ο Αιθέρας και η Ημέρα. Τέλος η Γαία δημιούργησε τον έναστρο Ουρανό.

Αλκμάνιο κοσμογονικό μοντέλο

Ο Άλκμαν ποιητής στη Σπάρτη περί το 700π.Χ.  

 Ο Άλκμαν ποιητής στη Σπάρτη περί το 700π.Χ. προτείνει το μοντέλο που συνοψίζεται ώς εξής:

1) Αρχικά ταραγμένη και Αδιαμόρφωτη ύλη σε ανυπαρξία

2) Στα πλαίσια του Χώρου που περιείχε μη-ύλη γεννήθηκε η Θέτις που τακτοποιούσε τα πάντα

3) Στο Χώρο της μη-ύλης δημιουργήθηκε πόρος που έπαιξε το ρόλο της αρχής της μεταφοράς της ύλης στο Χώρο στην ύπαρξη (κάποιοι επιστήμονες ταυτίζουν εννοιολογικά τον πόρο με τον λώρο Αϊνστάϊν-Ρόζεν)

4) Δημιουργήθηκε ένα όριο ο Τέκμωρ που η ύλη που το ξεπερνούσε γινόταν διαμορφωμένη και αισθητή από το όριο δημιουργήθηκε η μέρα η Σελήνη και το Σκότος

5) Ο Πόρος ο Τέκμωρ και το Σκότος συνηπήρχαν σαν ενιαίο σύνολο γεγονότων εκτός του αισθητού Σύμπαντος

6) Το φώς της μέρας υποβοηθείτο από τον Ήλιο που δεν το δημιουργεί εξ'ολοκλήρου

ΕΒΡΑΙΚΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

Εβραϊκή βιβλική κοσμολογία

 Τα δύο πρώτα κεφάλαια της Γένεσης, του πρώτου βιβλίου της Πεντατεύχου αλλά και ολόκληρης της Βίβλου, μας δίνουν δύο διηγήσεις για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου.

-Στην πρώτη διήγηση, τη λεγόμενη "ιερατική" (Γεν. 1:1-2:4α), σε μια μεγαλειώδη εικόνα ο Θεός, φέρνει στην ύπαρξη το σύμπαν. Ο Θεός είναι δημιουργός της πρώτης άμορφης πραγματικότητας που μέσα σε σκοτεινά και ακαθόριστα νερά αποκαλείται "ουρανός και γη". Ο Ουρανός και η Γη γίνονται αντιληπτά ως το παν.

Στην πρώτη διήγηση, τη λεγόμενη "ιερατική" (Γεν. 1:1-2:4α), σε μια μεγαλειώδη εικόνα ο Θεός, φέρνει στην ύπαρξη το σύμπαν. Ο Θεός είναι δημιουργός της πρώτης άμορφης πραγματικότητας που μέσα σε σκοτεινά και ακαθόριστα νερά αποκαλείται "ουρανός και γη"

  Έπειτα σε έξι φάσεις πραγματώνεται η διαμόρφωση του σύμπαντος:
1) γένεση του φωτός (πιθανόν αυτό το πρώτο φως να έχει μια υπαρξιακή σημασία: εμφάνιση των θεϊκών ενεργειών.Ο Θεός φωτίζει τα βήματα του άνθρωπου (Παρ. 6:23), αλλιώς ο άνθρωπος περπατά στο σκοτάδι (Ησ 59:9 εξ))
2) σχηματισμός της ατμόσφαιρας,
3) διαμόρφωση ξηράς και θάλασσας, και εμφάνιση του φυτικού βασιλείου,
4) δημιουργία του ήλιου, της σελήνης και των αστεριών
5) δημιουργία των θαλάσσιων οργανισμών και των πετεινών του ουρανού και
6) δημιουργία των τετραπόδων, και τελικά του ανθρώπου ως "άρσεν και θήλυ" (Γέν. 1:27) κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν του Θεού.
7) Το δημιουργικό έργο των έξη ημερών κλείνει η ανάπαυση του Θεού την εβδόμη ημέρα.

Η δεύτερη βιβλική διήγηση περί δημιουργίας (Γεν. 2:4β-2:25) έχει κύριο θέμα τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπινου ζεύγους, του Αδάμ και της Εύας

-Η δεύτερη βιβλική διήγηση περί δημιουργίας (Γεν. 2:4β-2:25) έχει κύριο θέμα τη δημιουργία του πρώτου ανθρώπινου ζεύγους, του Αδάμ και της Εύας.

Αρχίζει από την πλάση του άντρα, ακολουθεί η δημιουργία του κήπου της Εδέμ ως κατοικίας του ανθρώπου, και μετά έρχεται η δημιουργία των παντός είδους ζώων. Κατόπιν, ο Θεός δημιουργός, δημιουργεί τη γυναίκα και μετά η διήγηση οδηγεί στα περί της πτώσεως των πρωτοπλάστων.

Εβραϊκή μυστικιστική κοσμολογία

 Σύμφωνα με τη Εβραϊκη Κοσμολογική Παράδοση υπήρχαν 7 επάλληλοι ουρανοί πέρα του Στερεώματος και 7 Γαίες κάτω από τη Γη.

Σύμφωνα με τη Εβραϊκη Κοσμολογική Παράδοση υπήρχαν 7 επάλληλοι ουρανοί πέρα του Στερεώματος και 7 Γαίες κάτω από τη Γη

 Οι ουρανοί περιείχαν τα εξής:

1) σύννεφα ανέμου χιόνι πάγο και 200 αγγέλους προστάτες των άστρων

2)  σκοτεινός χώρος αναμονής των αμαρτωλών ψυχών μέχρι την κρίση τους

3) Εδέμ που αναπαύονταν ψυχές των δικαίων και οι 200 άγγελοι προστάτες του Φωτός/ Γέενα η κόλαση

3) άρματα Ήλιου και Σελήνης

4) εκπεπτωκότες άγγελοι

5) 7 Φοινικές (μυθικά πουλιά) 7 Χερουβείμ και στρατιές Αγγέλων

6) άσβεστο Φως, Αρχάγγελοι,Χερουβείμ, Σεραφείμ και Θεός

Τα ονόματα των Γαιών ήταν τα εξής:

1) Ερές

2) Αδάμα

3) Χαραβχά

4) Σιγιά

5) Γιαβασά

6) Αρκά

7) Τεβχέλ

8) Χελέδ

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ

Κοσμολογική Αρχή 

  Σύμφωνα με την κοσμολογική αρχή το Σύμπαν είναι ισότροπο, δηλαδή για έναν σχετικά ακίνητο παρατηρητή παρουσιάζει τα ίδια φυσικά χαρακτηριστικά προς όλες τις κατευθύνσεις, και ομογενές δηλαδή διέπεται από τους ίδιους φυσικούς νόμους στο σύνολο της έκτασης του.

Σύμφωνα με την κοσμολογική αρχή το Σύμπαν είναι ισότροπο, δηλαδή για έναν σχετικά ακίνητο παρατηρητή παρουσιάζει τα ίδια φυσικά χαρακτηριστικά προς όλες τις κατευθύνσεις, και ομογενές δηλαδή διέπεται από τους ίδιους φυσικούς νόμους στο σύνολο της έκτασης του

 Η ισοτροπία αποδεικνύεται με την εξέταση της κατανομής των Γαλαξιών που παραμένει σταθερή σε κάθε διεύθυνση και της μόνιμης σταθερής έντασης Μικροκυμάτων και ακτινοβολίας Χ από κάθε κατεύθυνση του Σύμπαντος. Η Ομογένεια αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η κατανομή των σμηνών Γαλαξιών δεν παρουσιάζει σημαντική διαφορά στα δύο Γαλαξιακά ημισφαίρια, ούτε σημαντικές διαφορές συναρτήσει της απόστασης. Έχουμε ενδείξεις ομογένειας για κλίμακα της τάξεως των 10.000.000παρσέκ.

Θεωρία της σχετικότητας και κοσμολογία

Σύμφωνα με την θεωρία της σχετικότητας, ο χρόνος δεν θεωρείται ξεχωριστό μέγεθος

  Σύμφωνα με την θεωρία της σχετικότητας, ο χρόνος δεν θεωρείται ξεχωριστό μέγεθος αλλά συνδυάζεται με τον χώρο σε μια τετραδιάστατη ενότητα γνωστή ως χωρόχρονος μέσα στον οποίο εξελίσεται το Σύμπαν.

Θεωρία Μεγάλης Έκρηξης

  Στην επιστήμη της Κοσμολογίας, Μεγάλη έκρηξη (Big Bang, προφέρεται Μπιγκ Μπανγκ) ονομάζεται η θεωρία σύμφωνα με την οποία το σύμπαν δημιουργήθηκε από μια υπερβολικά πυκνή και θερμή κατάσταση, πριν από περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια.

Στην επιστήμη της Κοσμολογίας, Μεγάλη έκρηξη (Big Bang, προφέρεται Μπιγκ Μπανγκ) ονομάζεται η θεωρία σύμφωνα με την οποία το σύμπαν δημιουργήθηκε από μια υπερβολικά πυκνή και θερμή κατάσταση, πριν από περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια

 Η θεωρία αυτή για τη δημιουργία του σύμπαντος είναι η πιο διαδεδομένη αυτή την στιγμή στην επιστημονική κοινότητα. Ο όροςBig Bang χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Φρεντ Χόιλ (Fred Hoyle) σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του BBC, το κείμενο της οποίας δημοσιεύτηκε το 1950. Ο Χόιλ δεν χρησιμοποίησε τον ορο για να περιγράψει μια θεωρία, αλλά για να ειρωνευτεί τη νέα ιδέα. Παρόλα αυτά ο όρος έμεινε χάνοντας το ειρωνικό του περιεχόμενο.

Κοσμολογία της Συνεχούς Δημιουργίας 

  Κοσμολογική θεωρία που υποστηρίζει ότι στο Σύμπαν γεννιέται συνεχώς ύλη από το μηδέν. Είναι γνωστή και ως θεωρία Σταθερής Κατάστασης. Εισηγητές της θεωρίας ήταν το 1948 οι Φρεντ Χόυλ,Χέρμαν Μπόντι και Τόμας Γκολντ, όταν σε ξεχωριστές εργασίες τους υποστήριξαν ότι εκτός της Κοσμολογικής Αρχής πρέπει το Σύμπαν να είναι και σταθερής πυκνότητας. Αυτό ονομάστηκε τέλεια Κοσμολογική Αρχή. Δεδομένης όμως της πειραματικά διαπιστωμένης διαστολής του Σύμπαντος για να παραμείνει σταθερή η πυκνότητά του θα έπρεπε να δημιουργείται ύλη από το μηδέν.

Κοσμολογία της Συνεχούς Δημιουργίας είναι κοσμολογική θεωρία που υποστηρίζει ότι στο Σύμπαν γεννιέται συνεχώς ύλη από το μηδέν

  Η θεωρία προχώρησε με την διατύπωση του Σερ Φρέντ Χόυλ που υποστήριξε ότι η δημιουργία από την ανυπαρξία ενός ατόμου υδρογόνου ανά κυβική παλάμη κάθε 1,000,000,000 έτη είναι δυνατή και ικανή να κρατήσει την Πυκνότητα του Σύμπαντος σταθερή. Αξίζει να σημειωθεί ότι, μολονότι δημιουργείται νέα ύλη από το μηδέν, το μοντέλο κατορθώνει να διατηρήσει την συνολική ποσότηταενέργειας στο Σύμπαν σταθερή, με την ενέργεια αδρανείας της δημιουργούμενης ύλης να παρέχεται από την βαρυτική ενέργεια διαστολής του σύμπαντος. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί διότι η βαρυτική δυναμική ενέργεια έχει αρνητικό πρόσημο και εξισορροπεί έτσι την θετική ενέργεια που περικλείεται στην δημιουργούμενη ύλη. Το μοντέλο κατορθώνει έτσι να είναι συμβατό με τις θεμελιώδεις αρχές διατήρησης της Φυσικής.

Θεωρία Λίντε 

  Τα αναπάντητα ερωτήματα της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης προσπάθησαν να απαντήσουν δύο επιστήμονες: Ο αμερικανός αστροφυσικός, καθηγητής του ΜΙΤ Άλαν Γκουθ προσπάθησε να δώσει μια απάντηση στο πρώτο ερώτημα προσθέτωντας στην θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης την ιδέα ότι στην αρχή της δημιουργίας του Σύμπαντος η διαστολή γινόταν με ταχύτητα μεγαλύτερη από του φωτός.

Ο ρώσος φυσικός Αντρέι Λίντε διατύπωσε τη θεωρία ότι θα μπορούσαμε να έχουμε διαστολή του Σύμπαντος χωρίς την προϋπόθεση της κοινής αρχής από σημείο μεγάλης πυκνότητας και θερμοκρασίας

  Ο ρώσος φυσικός Αντρέι Λίντε διατύπωσε τη θεωρία ότι θα μπορούσαμε να έχουμε διαστολή του Σύμπαντος χωρίς την προϋπόθεση της κοινής αρχής από σημείο μεγάλης πυκνότητας και θερμοκρασίας.Εξέφρασε την ιδέα ενός αυτοαναπαραγόμενου και διαστελλόμενου σύμπαντος το οποίο αναπτύσσεται σαν φράκταλ.

Ο Αντρέι Ντμιτρίγιεβιτς Λίντε (Andrei Dmitriyevich Linde) (γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1948, στη Μόσχα) είναι σύγχρονος Ρωσοαμερικανός θεωρητικός φυσικός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. Ο δρ. Λίντε είναι περισσότερο γνωστός για την έρευνά του σχετικά με το Πληθωρισμικό Σύμπαν και την ομώνυμη Θεωρία Λίντε. Πήρε το πτυχίο του από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Το 1975 πήρε το διδακτορικό του από το Ινστιτούτο Φυσικής Λεμπέντεφ της Μόσχας. Μεταξύ των βραβείων με τα οποία έχει τιμηθεί κατά καιρούς είναι το Μετάλλιο Ντιράκ του 2002 (από κοινού με τον Άλαν Γκαθ τουMIT και τον Πολ Στάινχαρντ του Πρίνστον)

 Σχηματικά παρουσίασε το Σύμπαν σαν φυσαλίδα της οποίας η οποιαδήποτε διαταραχή δημιουργεί νέα συμπαντική φυσαλίδα. Οι φυσαλίδες περιορίζονται αρχικά και ύστερα επεκτείνονται με ταχύτητες κοντά στην ταχύτητα του φωτός. Άρα στο μοντέλο αυτό τοΣύμπαν μας δεν είναι παρά μια φυσαλίδα σε ένα Υπερσύμπαν φυσαλίδων. Αυτή η θεωρία είναι γνωστή ως Θεωρία Λίντε.

Θεωρία Brans-Dicke 

  Θεωρία στηριγμένη στην Αρχή του Μαχ βάσει της οποίας η αδράνεια κάθε σώματος και η μάζα του εξαρτώνται από την επίδραση του συνόλου της συμπαντικής ύλης πάνω του. Εισηγητές της θεωρίας είναι οι αστροφυσικοί Brans και Robert Dicke. Σύμφωνα με τις απόψεις τους εφόσων το Σύμπαν διαστέλεται τότε οι αποστάσεις μεγαλωνουν, η πυκνότητα του Σύμπαντος μικραίνει και ως εκ του αποτελέσματος η επίδραση του συνόλου της συμπαντικής ύλης πάνω στα σώματα μικραίνει.

Θεωρία Brans-Dicke είναι θεωρία στηριγμένη στην Αρχή του Μαχ βάσει της οποίας η αδράνεια κάθε σώματος και η μάζα του εξαρτώνται από την επίδραση του συνόλου της συμπαντικής ύλης πάνω του

 Αυτό συμπερασματικά σύμφωνα με την αρχή του Μαχ μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι όσο περνάει ο χρόνος η αδράνεια και η μάζα των σωμάτων μικραίνει πράγμα που οδηγεί στην μείωση της τιμής της Σταθεράς Παγκόσμιας Έλξης (G). Η θεωρία προβλέπει αρχική μεγάλη έκρηξη άρα συμβαδίζει με την θεωρία του Big Bang.

Θεωρία Dirac

  O Πωλ Ντιράκ κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα με άλλο σκεπτικό. Βλέποντας ότι η τιμή της Ηλικίας του Σύμπαντος μετρούμενη σε te (δηλαδή σε χρόνο που απαιτείτε προκειμένου το φώς να διετρέξει την ακτίνα του ηλεκτρονίου), ο λόγος μεταξύ βαρυτικής προς ηλεκτρονικής δύναμης ηλεκτρονίου - πρωτονίου και η τετραγωνική δύναμη των σωματιδίων του Σύμπαντος είναι σχεδόν ίδιες κατέληξε στα εξής:

α) Θα πρέπει να ελλατώνονται οι μάζες ηλεκτρονίου και πρωτονίου ή η Σταθερά Παγκόσμιας Έλξης συναρτήσει του χρόνου.

β) Ο αριθμός των Σωματιδίων θα πρέπει να αυξάνεται αυξανόμενης της ηλικίας του Σύμπαντος.

O Πωλ Ντιράκ κατέληξε στα εξής:

α) Θα πρέπει να ελλατώνονται οι μάζες ηλεκτρονίου και πρωτονίου ή η Σταθερά Παγκόσμιας Έλξης συναρτήσει του χρόνου.

β) Ο αριθμός των Σωματιδίων θα πρέπει να αυξάνεται αυξανόμενης της ηλικίας του Σύμπαντος

  Η θεωρία παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την θεωρία Brans-Dicke καθώς και με την θεωρία της Συνεχούς Δημιουργίας. Παρ'όλα αυτά έχουν και πολλές διαφορές.

Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας

  Πρόκειται για μία από τις νεότερες κοσμολογικές ερμηνείες (από Έλληνα ερευνητή) διατυπωμένη στη βάση της ιδέας, ότι το Σύμπαν στο σύνολο όλων των χρόνων -από το παρελθόν μας μέχρι το μέλλον μας- είναι πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος (περίοδος Τσύμπαν) και τίποτα δεν αλλάζει. Από την πρώτη ανάλυση, η ιδέα ενός ολοκληρωμένου Σύμπαντος πάντοτε το ίδιο ανά μία μέγιστη χρονική περίοδο εισαγάγει ένα καθοριστικό γνώρισμα, το οποίο δεν συνυπολόγιζαν επί πολλούς αιώνες στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης ή είχαν αποδεχτεί τυφλά το τελείως αντίθετο, αφήνοντας άθικτο το επιστημονικό δόγμα της ανυπαρξίας ορίων στη φύση και υποβαθμίζοντας την τεράστια εμπειρία από παρατηρήσεις περιοδικών φαινομένων και παρά τη γνώση των παγκόσμιων φυσικών σταθερών: Το γνώρισμα του ορίου και του περιορισμού στο μήκος, στο χρόνο και στον αριθμό των πραγμάτων.

Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας είναι μία από τις νεότερες κοσμολογικές ερμηνείες διατυπωμένη στη βάση της ιδέας, ότι το Σύμπαν στο σύνολο όλων των χρόνων -από το παρελθόν μας μέχρι το μέλλον μας- είναι πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος (περίοδος Τσύμπαν) και τίποτα δεν αλλάζει

  Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χρόνος για το Σύμπαν είναι "τελειωμένος" μέσα σε ορισμένα μέγιστα όρια, ενός μέγιστου Συνολικού Χρόνου (περίοδος Τσύμπαν), ενώ όλα τα υλικά πράγματα υπάρχουν μέσα σε μικρότερα χρονικά όρια. Σε σχέση με τα μικρότερα χρονικά όρια ύπαρξης των επιμέρους πραγμάτων, το Σύμπαν συνεχίζει ακόμα να γίνεται και να εξελίσσεται ! Το παρελθόν και το μέλλον -που γνωρίζουμε μόνο εμείς τα μέρη- αποτελούν το ευρύτερο «τώρα» του 100% Σύμπαντος. Η ύλη είναι οι αρχικοί τρόποι με τους οποίους το Σύμπαν αρχίζει να γίνεται εμμέσως και σαν εξωτερικό στα ελάχιστα χρονικά διαστήματα, ενώ εκείνο είναι σχετικά απών με την παρουσία του κενού αλλά πεπερασμένου χώρου. Το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου (tmin) είναι τα πρώτο καταπληκτικό συμπέρασμα που προκύπτει όταν θεωρήσουμε το Σύμπαν σαν σταθερό (και ταυτόχρονο) μέσα στα σταθερά όρια ενός συνολικού χρόνου.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χρόνος για το Σύμπαν είναι "τελειωμένος" μέσα σε ορισμένα μέγιστα όρια, ενός μέγιστου Συνολικού Χρόνου (περίοδος Τσύμπαν), ενώ όλα τα υλικά πράγματα υπάρχουν μέσα σε μικρότερα χρονικά όρια

  Στη βάση αυτής της ιδέας ενός μέγιστου και κατά συνέπεια ενός ελάχιστου χρόνου, ερμηνεύεται ενοποιημένα και προβλέπεται η ύπαρξη πολλών νόμων που διέπουν το πλήθος των διαφορετικών φαινομένων.

 Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χώρος είναι πεπερασμένος και αναλογεί στην ενέργεια του Σύμπαντος που δεν έχει υλοποιηθεί. Το Σύμπαν στο σύνολό του χρόνου δεν είναι απών και υπάρχει σχετικά σαν πεπερασμένος χώρος και σαν κοινός φορέας μεταβίβασης της ενέργειας για όσα μπορούν να συμβούν με τους υλικούς φορείς (στα πιο μεγάλα χρονικά διαστήματα). Τα σωματίδια αποτελούν ποσά ενέργειας που ανταλλάσσονται και μεταβιβάζονται κυματικά στα πιο μικρά χρονικά διαστήματα αλληλεπίδρασης. Η “Μεγάλη Έκρηξη” συντελείται διαρκώς και το υλικό Σύμπαν διαρκώς δημιουργείται παντού στο διαταραγμένο χώρο, από τις πιο μικρές διαστάσεις του (~ λmin) με τις μικροσκοπικές "εκρήξεις" του. Το Σύμπαν όχι μόνο δεν δημιουργήθηκε ποτέ, αλλά αντιθέτως, ήταν πάντα ολοκληρωμένο και ο κόσμος που πάντοτε λείπει χρησιμεύει άμεσα για να υπάρχει το φως, η θερμότητα, τα ραδιοκύματα και εξ' αρχής η δομή της ύλης, με την οποία εμείς εμφανιζόμαστε σαν ξεχωριστοί μέσα στο χώρο και στο χρόνο! Με άλλα λόγια, ο κενός χώρος είναι το Σύμπαν που αναζητούν πριν από τη στιγμή του Big Bang και συμμετέχει στη δομή της ύλης με κυματικά φαινόμενα !

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χώρος είναι πεπερασμένος και αναλογεί στην ενέργεια του Σύμπαντος που δεν έχει υλοποιηθεί

  Η συνολική ενέργεια μέσα στα όρια του μέγιστου χρόνου που είναι το πλήρες Σύμπαν παραμένει επίσης σταθερή. Εάν το Σύμπαν δεν ήταν σταθεροποιημένο μέσα στα όρια μίας μέγιστης περιόδου, ώστε όλη η ενέργεια να αποτελεί μία σταθερή ποσότητα, τότε η μεταβολή της ενέργειας στα μικρότερα χρονικά διαστήματα θα γινόταν απεριόριστα και ασυγχρόνιστα (σε οποιαδήποτε ποσότητα, ανεξαρτήτως από τη μονάδα του χρόνου) και η ενέργεια θα ήταν πάντα ελλιπής. Η διατήρηση της ενέργειας θα ήταν ένα τυχαίο φαινόμενο. Δεν θα υπήρχε η ελάχιστη ποσότητα του χρόνου tmin = λmin / Vmax ούτε μια μέγιστη συχνότητα fmax.

  Στη θεωρία του Tελειωμένου Xρόνου, όπου συμπεραίνουμε ορθολογικά την ύπαρξη ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος και αντίστοιχα μίας ελάχιστης και μίας μέγιστης απόστασης, από αυτό το συλλογισμό προκύπτουν όρια για όλα τα φυσικά φαινόμενα μεταξύ των οποίων και το όριο για την αύξηση στην ταχύτητα Vmax, η οποία είναι ένας συνδυασμός μήκους και χρόνου, που παρουσιάζεται με την κίνηση. Το όριο στην ανώτερη ταχύτητα της κίνησης Vmax =c το αποδέχτηκαν στο χώρο της φυσικής σαν αξίωμα, χωρίς καμία εξήγηση. Από το όριο στη μέγιστη απόσταση απομάκρυνσης προκύπτει η καμπυλότητα του χώρου και ο εξαναγκασμός σε κυκλική κίνηση. Μία από τις πρώτες συνέπειες της θεωρίας, είναι ότι δεν υπάρχει απεριόριστη ευθεία απομάκρυνσης μέσα στο χώρο (ούτε για το φως), κάτι το οποίο θα σήμαινε απεριόριστο Σύμπαν στο χώρο, απεριόριστος χρόνος αλληλεπίδρασης και σε τελική ανάλυση, απεριόριστη ενέργεια και απουσία μέτρου στη μεταβολή του μήκους. Η απόσταση στο χώρο είναι και διεύθυνση, δηλαδή μία “ομόκεντρη” πολλαπλή απόσταση, με άλλα λόγια ακτίνα, (δηλαδή χώρος με δυνατότητα απομάκρυνσης και προσέγγισης συγχρόνως) και αυτό δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο και άσχετο από τη δομή της ύλης.

Στη θεωρία του Tελειωμένου Xρόνου, όπου συμπεραίνουμε ορθολογικά την ύπαρξη ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος και αντίστοιχα μίας ελάχιστης και μίας μέγιστης απόστασης, από αυτό το συλλογισμό προκύπτουν όρια για όλα τα φυσικά φαινόμενα μεταξύ των οποίων και το όριο για την αύξηση στην ταχύτητα Vmax

  Μία ανατρεπτική συνέπεια της θεωριας, είναι η σχέση της βαρύτητας με την κυματική μεταβίβαση ενέργειας του "κενού" χώρου κατά συγκεντρωτικό τρόπο, σε αντίθεση με την αποκεντρωτική συμπεριφορά των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Από τις πιο συγκλονιστικές διαπιστώσεις της θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου για το χώρο της φυσικής και για τη μαθηματική επιβεβαίωση τηςθεωρίας είναι το συμπέρασμα, ότι η πυρηνική δύναμη είναι η μέγιστη βαρυτική δύναμη της ισοδύναμης μάζας όλου του Σύμπαντος σχεδόν από την ελάχιστη απόσταση λmin. 

  Όπως είναι γνωστό, η βαρύτητα επηρεάζει όλα τα υλικά σώματα με την ίδια δύναμη, ανεξαρτήτως της χημικής της σύστασης. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο και οφείλεται στον τρόπο που η ύλη ξεκινάει να υπάρχει από την ισορροπημένη ενέργεια ενός και του ίδιου πεπερασμένου χώρου. Ο χώρος είναι με όριο ελάχιστου και συγχρόνως μέγιστου μήκους (μη Ευκλείδειας γεωμετρίας) και φαίνεται κενός, επειδή αυτή η ενέργεια του Σύμπαντος βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας. Τα σωματίδια της ύλης παρουσιάζονται σε συγκεκριμένες συχνότητες και ταχύτητες από την ανταλλαγή ενέργειας, που γίνεται με επαναλαμβανόμενο τρόπο με τουε πιο γρήγορους ρυθμούς της φύσης (μεταξύ 3 x10²⁰ Hz - 0,45244 x10⁴² Hz), όταν οι μεταβολές της ενέργειας διατηρούνται σαν αμείωτες ταλαντώσεις και σαν στάσιμα κύματα. 

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, δεν είναι η ύλη και τα επιμέρους υλικά πράγματα που καθορίζουν τη μορφή του χώρου, τη μέγιστη απόσταση που εκτείνονται και σε τελική ανάλυση τους νόμους του Σύμπαντος

  Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, δεν είναι η ύλη και τα επιμέρους υλικά πράγματα που καθορίζουν τη μορφή του χώρου, τη μέγιστη απόσταση που εκτείνονται και σε τελική ανάλυση τους νόμους του Σύμπαντος. Αντιθέτως, το Σύμπαν στο Σύνολο του χρόνου που υπάρχει σαν ολοκληρωμένο, παρουσιάζεται σχετικά σαν πεπερασμένος χώρος και σαν περιορισμένη ποσότητα ενέργειας και έχει προδιαγράψει τα όρια στις αλληλεπιδράσεις των υλικών φορέων (όρια μήκους λmin - λmax, χρόνου Tmin - Tmax και ποσότητας στη μεταβίβαση ενέργειας h1Hz - h fmax). Οι απαντήσεις στις απορίες για τη διατήρηση και τη δημιουργία της ύλης δεν μπορούν να δοθούν χωρίς να κατανοήσουμε, πως ο χώρος σαν ενέργεια συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία. Οι ενεργειακές μεταβολές του χώρου προκαλούν επίσης τις κυμάνσεις με χαμηλότερη συχνότητα (κάτω από 1020 Hz) τις οποίες ονομάζουμε ηλεκτρομαγνητικές και φθάνουν στο μέγιστο μήκος κύματος, τμήμα του οποίου προκαλεί τις χαμηλόσυχνες δονήσεις των σωματιδίων, που οι ζωντανοί οργανισμοί ανιχνεύουν σαν ήχο και σαν δόνηση.