ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

  Πρόκειται για μία από τις νεότερες κοσμολογικές ερμηνείες (από Έλληνα ερευνητή) διατυπωμένη στη βάση της ιδέας,ότι το Σύμπαν στο σύνολο όλων των χρόνων -από το παρελθόν μας μέχρι το μέλλον μας- είναι πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος (περίοδος Τσύμπαν) και τίποτα δεν αλλάζει.Από την πρώτη ανάλυση, η ιδέα ενός ολοκληρωμένου Σύμπαντος πάντοτε το ίδιο ανά μία μέγιστη χρονική περίοδο εισαγάγει ένα καθοριστικό γνώρισμα, το οποίο δεν συνυπολόγιζαν επί πολλούς αιώνες στην εξέλιξη της φυσικής επιστήμης ή είχαν αποδεχτεί τυφλά το τελείως αντίθετο,αφήνοντας άθικτο το επιστημονικό δόγμα της ανυπαρξίας ορίων στη φύση και υποβαθμίζοντας την τεράστια εμπειρία από παρατηρήσεις περιοδικών φαινομένων και παρά τη γνώση των παγκόσμιων φυσικών σταθερών: 
   Το γνώρισμα του ορίου και του περιορισμού στο μήκος,στο χρόνο και στον αριθμό των πραγμάτων.

Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου και της Σχετικότητας της Ενέργειας είναι μία από τις νεότερες κοσμολογικές ερμηνείες διατυπωμένη στη βάση της ιδέας, ότι το Σύμπαν στο σύνολο όλων των χρόνων -από το παρελθόν μας μέχρι το μέλλον μας- είναι πάντοτε το ίδιο μέσα στα όρια ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος (περίοδος Τσύμπαν) και τίποτα δεν αλλάζει

  Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου,ο χρόνος για το Σύμπαν είναι "τελειωμένος" μέσα σε ορισμένα μέγιστα όρια,ενός μέγιστου Συνολικού Χρόνου (περίοδος Τσύμπαν) ενώ όλα τα υλικά πράγματα υπάρχουν μέσα σε μικρότερα χρονικά όρια. Σε σχέση με τα μικρότερα χρονικά όρια ύπαρξης των επιμέρους πραγμάτων, το Σύμπαν συνεχίζει ακόμα να γίνεται και να εξελίσσεται !Το παρελθόν και το μέλλον -που γνωρίζουμε μόνο εμείς τα μέρη- αποτελούν το ευρύτερο «τώρα» του 100% Σύμπαντος.Η ύλη είναι οι αρχικοί τρόποι με τους οποίους το Σύμπαν αρχίζει να γίνεται εμμέσως και σαν εξωτερικό στα ελάχιστα χρονικά διαστήματα, ενώ εκείνο είναι σχετικά απών με την παρουσία του κενού αλλά πεπερασμένου χώρου.Το όριο στη διαιρετότητα του χρόνου (tmin) είναι τα πρώτο καταπληκτικό συμπέρασμα που προκύπτει όταν θεωρήσουμε το Σύμπαν σαν σταθερό (και ταυτόχρονο) μέσα στα σταθερά όρια ενός συνολικού χρόνου.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χρόνος για το Σύμπαν είναι "τελειωμένος" μέσα σε ορισμένα μέγιστα όρια, ενός μέγιστου Συνολικού Χρόνου (περίοδος Τσύμπαν), ενώ όλα τα υλικά πράγματα υπάρχουν μέσα σε μικρότερα χρονικά όρια

  Στη βάση αυτής της ιδέας ενός μέγιστου και κατά συνέπεια ενός ελάχιστου χρόνου, ερμηνεύεται ενοποιημένα και προβλέπεται η ύπαρξη πολλών νόμων που διέπουν το πλήθος των διαφορετικών φαινομένων.

 Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου, ο χώρος είναι πεπερασμένος και αναλογεί στην ενέργεια του Σύμπαντος που δεν έχει υλοποιηθεί. Το Σύμπαν στο σύνολό του χρόνου δεν είναι απών και υπάρχει σχετικά σαν πεπερασμένος χώρος και σαν κοινός φορέας μεταβίβασης της ενέργειας για όσα μπορούν να συμβούν με τους υλικούς φορείς (στα πιο μεγάλα χρονικά διαστήματα). Τα σωματίδια αποτελούν ποσά ενέργειας που ανταλλάσσονται και μεταβιβάζονται κυματικά στα πιο μικρά χρονικά διαστήματα αλληλεπίδρασης.Η “Μεγάλη Έκρηξη” συντελείται διαρκώς και το υλικό Σύμπαν διαρκώς δημιουργείται παντού στο διαταραγμένο χώρο, από τις πιο μικρές διαστάσεις του (~ λmin) με τις μικροσκοπικές "εκρήξεις" του.Το Σύμπαν όχι μόνο δεν δημιουργήθηκε ποτέ, αλλά αντιθέτως,ήταν πάντα ολοκληρωμένο και ο κόσμος που πάντοτε λείπει χρησιμεύει άμεσα για να υπάρχει το φως,η θερμότητα, τα ραδιοκύματα και εξ' αρχής η δομή της ύλης,με την οποία εμείς εμφανιζόμαστε σαν ξεχωριστοί μέσα στο χώρο και στο χρόνο!Με άλλα λόγια,ο κενός χώρος είναι το Σύμπαν που αναζητούν πριν από τη στιγμή του Big Bang και συμμετέχει στη δομή της ύλης με κυματικά φαινόμενα !

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου,ο χώρος είναι πεπερασμένος και αναλογεί στην ενέργεια του Σύμπαντος που δεν έχει υλοποιηθεί

  Η συνολική ενέργεια μέσα στα όρια του μέγιστου χρόνου που είναι το πλήρες Σύμπαν παραμένει επίσης σταθερή.Εάν το Σύμπαν δεν ήταν σταθεροποιημένο μέσα στα όρια μίας μέγιστης περιόδου,ώστε όλη η ενέργεια να αποτελεί μία σταθερή ποσότητα,τότε η μεταβολή της ενέργειας στα μικρότερα χρονικά διαστήματα θα γινόταν απεριόριστα και ασυγχρόνιστα (σε οποιαδήποτε ποσότητα,ανεξαρτήτως από τη μονάδα του χρόνου) και η ενέργεια θα ήταν πάντα ελλιπής.Η διατήρηση της ενέργειας θα ήταν ένα τυχαίο φαινόμενο.Δεν θα υπήρχε η ελάχιστη ποσότητα του χρόνου tmin=λmin/Vmax ούτε μια μέγιστη συχνότητα fmax.

 Στη θεωρία του Tελειωμένου Xρόνου,όπου συμπεραίνουμε ορθολογικά την ύπαρξη ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος και αντίστοιχα μίας ελάχιστης και μίας μέγιστης απόστασης,από αυτό το συλλογισμό προκύπτουν όρια για όλα τα φυσικά φαινόμενα μεταξύ των οποίων και το όριο για την αύξηση στην ταχύτητα Vmax, η οποία είναι ένας συνδυασμός μήκους και χρόνου, που παρουσιάζεται με την κίνηση.Το όριο στην ανώτερη ταχύτητα της κίνησης Vmax=c το αποδέχτηκαν στο χώρο της φυσικής σαν αξίωμα,χωρίς καμία εξήγηση.Από το όριο στη μέγιστη απόσταση απομάκρυνσης προκύπτει η καμπυλότητα του χώρου και ο εξαναγκασμός σε κυκλική κίνηση.Μία από τις πρώτες συνέπειες της θεωρίας, είναι ότι δεν υπάρχει απεριόριστη ευθεία απομάκρυνσης μέσα στο χώρο (ούτε για το φως), κάτι το οποίο θα σήμαινε απεριόριστο Σύμπαν στο χώρο,απεριόριστος χρόνος αλληλεπίδρασης και σε τελική ανάλυση, απεριόριστη ενέργεια και απουσία μέτρου στη μεταβολή του μήκους.Η απόσταση στο χώρο είναι και διεύθυνση, δηλαδή μία “ομόκεντρη” πολλαπλή απόσταση,με άλλα λόγια ακτίνα, (δηλαδή χώρος με δυνατότητα απομάκρυνσης και προσέγγισης συγχρόνως) και αυτό δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο και άσχετο από τη δομή της ύλης.

Στη θεωρία του Tελειωμένου Xρόνου,όπου συμπεραίνουμε ορθολογικά την ύπαρξη ενός ελάχιστου και ενός μέγιστου χρονικού διαστήματος και αντίστοιχα μίας ελάχιστης και μίας μέγιστης απόστασης,από αυτό το συλλογισμό προκύπτουν όρια για όλα τα φυσικά φαινόμενα μεταξύ των οποίων και το όριο για την αύξηση στην ταχύτητα Vmax

  Μία ανατρεπτική συνέπεια της θεωριας,είναι η σχέση της βαρύτητας με την κυματική μεταβίβαση ενέργειας του "κενού" χώρου κατά συγκεντρωτικό τρόπο,σε αντίθεση με την αποκεντρωτική συμπεριφορά των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.Από τις πιο συγκλονιστικές διαπιστώσεις της θεωρίας του Τελειωμένου Χρόνου για το χώρο της φυσικής και για τη μαθηματική επιβεβαίωση τηςθεωρίας είναι το συμπέρασμα,ότι η πυρηνική δύναμη είναι η μέγιστη βαρυτική δύναμη της ισοδύναμης μάζας όλου του Σύμπαντος σχεδόν από την ελάχιστη απόσταση λmin. 

  Όπως είναι γνωστό,η βαρύτητα επηρεάζει όλα τα υλικά σώματα με την ίδια δύναμη,ανεξαρτήτως της χημικής της σύστασης.Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο και οφείλεται στον τρόπο που η ύλη ξεκινάει να υπάρχει από την ισορροπημένη ενέργεια ενός και του ίδιου πεπερασμένου χώρου.Ο χώρος είναι με όριο ελάχιστου και συγχρόνως μέγιστου μήκους (μη Ευκλείδειας γεωμετρίας) και φαίνεται κενός, επειδή αυτή η ενέργεια του Σύμπαντος βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας.Τα σωματίδια της ύλης παρουσιάζονται σε συγκεκριμένες συχνότητες και ταχύτητες από την ανταλλαγή ενέργειας,που γίνεται με επαναλαμβανόμενο τρόπο με τους πιο γρήγορους ρυθμούς της φύσης (μεταξύ 3x10²⁰ Hz-0,45244 x10⁴² Hz),όταν οι μεταβολές της ενέργειας διατηρούνται σαν αμείωτες ταλαντώσεις και σαν στάσιμα κύματα. 

Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου,δεν είναι η ύλη και τα επιμέρους υλικά πράγματα που καθορίζουν τη μορφή του χώρου,τη μέγιστη απόσταση που εκτείνονται και σε τελική ανάλυση τους νόμους του Σύμπαντος

 Σύμφωνα με τη Θεωρία του Τελειωμένου Χρόνου,δεν είναι η ύλη και τα επιμέρους υλικά πράγματα που καθορίζουν τη μορφή του χώρου,τη μέγιστη απόσταση που εκτείνονται και σε τελική ανάλυση τους νόμους του Σύμπαντος.Αντιθέτως,το Σύμπαν στο Σύνολο του χρόνου που υπάρχει σαν ολοκληρωμένο,παρουσιάζεται σχετικά σαν πεπερασμένος χώρος και σαν περιορισμένη ποσότητα ενέργειας και έχει προδιαγράψει τα όρια στις αλληλεπιδράσεις των υλικών φορέων (όρια μήκους λmin-λmax,χρόνου Tmin- Tmax και ποσότητας στη μεταβίβαση ενέργειας h1Hz-h fmax).Οι απαντήσεις στις απορίες για τη διατήρηση και τη δημιουργία της ύλης δεν μπορούν να δοθούν χωρίς να κατανοήσουμε, πως ο χώρος σαν ενέργεια συμμετέχει σε αυτή τη διαδικασία.Οι ενεργειακές μεταβολές του χώρου προκαλούν επίσης τις κυμάνσεις με χαμηλότερη συχνότητα (κάτω από 1020 Hz) τις οποίες ονομάζουμε ηλεκτρομαγνητικές και φθάνουν στο μέγιστο μήκος κύματος,τμήμα του οποίου προκαλεί τις χαμηλόσυχνες δονήσεις των σωματιδίων,που οι ζωντανοί οργανισμοί ανιχνεύουν σαν ήχο και σαν δόνηση.