ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΌΙΛΕΡ

ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΌΙΛΕΡ

(1707-1783). 

  Ελβετός μαθηματικός. Γεννήθηκε στη Βασιλεία από πατέρα κληρικό. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, όπου το μαθηματικό του ταλέντο προσέλκυσε την προσοχή του Ζαν Μπερνούλι. Σε ηλικία 19 χρόνων έστειλε δύο δοκίμια στην Παρισινή Ακαδημία, ένα σχετικά με τον ήχο και ένα γύρω από τη ναυσιπλοΐα. Το γεγονός αυτό ήταν η αρχή της επιστημονικής σταδιοδρομίας του.

ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΌΙΛΕΡ(1707-1783). 

 Το 1727 εγκατέλειψε την πατρίδα του για να εγκατασταθεί στην Αγία Πετρούπολη, όπου έγινε μέλος της Ακαδημίας της πόλης στην έδρα της φυσικής φιλοσοφίας. Αποτέλεσμα της σκληρής εργασίας του ήταν να χάσει την όρασή του από το ένα μάτι, πράγμα που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει τις μελέτες του ως το τέλος της ζωής του.

ΕΡΓΟ

 Το 1730, στο σύγγραμμά του «Μηχανική», χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη μαθηματική ανάλυση (διαφορικό και ολοκληρωτικό λογισμό) στην κινητική.

  Το 1741 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου έγινε πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστημών. Εκεί, το 1746, διατύπωσε τις απόψεις του για τη φύση του φωτός. Απέρριψε τη θεωρία της εκπομπής του Νεύτωνα και υιοθέτησε την κυματική θεωρία του Χόιχενς. Αποτέλεσμα των εργασιών του αυτών ήταν η εισαγωγή της ανάλυσης στην οπτική. Το 1771 δημοσίευσε όλες τις εργασίες του σχετικά με την οπτική με τον τίτλο «Διοπτρικά» στην Αγία Πετρούπολη, όπου είχε εγκατασταθεί ξανά από το 1766, παρά τη φανερή του απέχθεια στο αυταρχικό τσαρικό καθεστώς. Λίγο μετά την επανεγκατάστασή του στην Αγία Πετρούπολη, έχασε τελείως την όρασή του από υπερκόπωση. Ωστόσο συνέχισε τις εργασίες του με τη βοήθεια των μαθητών του. 

  Ο Όιλερ, όπως και ο Νεύτωνας, ασχολήθηκε με πολλούς τομείς της ανθρώπινης γνώσης, μεταξύ άλλων με τη χημεία, τη βοτανολογία και την ανατομία. Ο ρόλος του στα μαθηματικά ήταν ανάλογος με εκείνον του Νεύτωνα στη φυσική. Η μεγαλύτερη συνεισφορά του βρίσκεται στην τελειοποίηση της ανάλυσης, στόχος που ποτέ δεν του διέφυγε παρά τα πολυποίκιλα ενδιαφέροντά του.

  Ανάμεσα στα επιτεύγματά του περιλαμβάνονται η μετατροπή των τριγωνομετρικών συναρτήσεων σε εκθετικές, η εύρεση των διαφορικών εξισώσεων της κίνησης ενός σώματος, η γενική διερεύνηση της εξίσωσης δεύτερου βαθμού, ο καθορισμός των εστιών των κωνικών τομών κ.ά. Εισήγαγε τα σύμβολα: f(x) για τη συνάρτηση (1734), e για τη βάση των φυσικών λογαρίθμων (1727), i για την τετραγωνική ρίζα του – 1 (1777), π για το γνωστό υπερβατικό αριθμό, για το άθροισμα (1755), Δy και Δ2y για το συμβολισμό των πεπερασμένων διαφορών κ.ά. Επίσης θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της σύγχρονης ουράνιας μηχανικής.

 Ο όγκος των χειρογράφων του ήταν τέτοιος, ώστε η Ακαδημία της Αγίας Πετρούπολης ασχολούνταν, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του, με την ταξινόμησή τους. Τα άπαντά του εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1913 σε 45 τόμους.