ΖΙΛ ΑΝΡΙ ΠΟΥΑΝΚΑΡΕ

ΖΙΛ ΑΝΡΙ ΠΟΥΑΝΚΑΡΕ

(1854-1912). 

 Ο Ζιλ Ανρί Πουανκαρε ήταν Γάλλος μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος. Αρχικά υπήρξε καθηγητής ανάλυσης στο πανεπιστήμιο του Καν και αργότερα (1881) στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Εκεί δίδαξε κατά σειρά φυσική και πειραματική μηχανική, μαθηματική φυσική, θεωρία του λογισμού των πιθανοτήτων και, τέλος, ουράνια μηχανική. Από το 1887 ήταν μέλος της Ακαδημίας Επιστημών και αργότερα μέλος του Γραφείου Μέτρων και Σταθμών και της Γαλλικής Ακαδημίας. 

ΖΙΛ ΑΝΡΙ ΠΟΥΑΝΚΑΡΕ(1854-1912).   

  Μάλιστα, υπήρξε ο μοναδικός επιστήμονας που εκλέχτηκε μέλος και στους πέντε τομείς της Ακαδημίας: γεωμετρία, μηχανική, φυσική, γεωγραφία και ναυσιπλοΐα. Μία πρώιμη μελέτη της τοπολογίας παρουσίασε το 1895 στο έργο του με τίτλο «Ανάλυση του τόπου», στη συνέχεια όμως ασχολήθηκε μ’ αυτόν τον τομέα πιο συστηματικά. Η εικασία που φέρει το όνομά του θεωρείται ακόμα και σήμερα ένα από τα δυσκολότερα άλυτα προβλήματα της αλγεβρικής τοπολογίας.

ΕΡΓΟ

  Αν και μαθηματικός, ο Πουανκαρέ ασχολήθηκε με πάρα πολλά προβλήματα φυσικής, στα οποία καθιέρωσε το διαφορικό και τον ολοκληρωτικό λογισμό. Εξέτασε με γενικό τρόπο προβλήματα φυσικής με μερικές παραγώγους, εισήγαγε την κατηγορία των φουξιανών συναρτήσεων που επιτρέπουν την ολοκλήρωση των γραμμικών διαφορικών εξισώσεων με αλγεβρικούς συντελεστές, διατύπωσε θεωρία σχετικά με την ισορροπία ρευστών μαζών που υπόκεινται σε περιστροφικές κινήσεις, συντέλεσε πολύ στην επίλυση του περίφημου προβλήματος των τριών σωμάτων της ουράνιας μηχανικής, ενώ παράλληλα έκανε πολλές ανακοινώσεις σε θέματα διάδοσης της θερμότητας, στην κινητική θεωρία των αερίων, στον ηλεκτρισμό, την ελαστικότητα κ.ά. Θεωρείται ο τελευταίος από τους «πανεπιστήμονες» μαθηματικούς και μία από τις μεγαλύτερες μαθηματικές διάνοιες της ιστορίας. Οι γνώσεις του σχετικά με όλες σχεδόν τις επιστήμες ήταν τόσο διευρυμένες, που όταν αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, το μελετούσε από δεκάδες πλευρές, ξεκινώντας μάλιστα από τις βασικές έννοιες και όχι από τη συσσωρευμένη γνώση που υπήρχε μέχρι τότε. Έτσι, μπόρεσε να φτάσει σε νέες πρωτότυπες ανακαλύψεις. Το 1904 έγραψε: «Αποδεικνύουμε με τη λογική, ανακαλύπτουμε με τη διαίσθηση», τονίζοντας ιδιαίτερα τη σημασία της διαίσθησης στη γεωμετρία. Το 1908 έγραψε: «Η μόνη αληθινή μέθοδος, για να προβλέψει κανείς το μέλλον των μαθηματικών, είναι να μελετήσει καλά το παρελθόν και το παρόν τους».

 Παράλληλα ασχολήθηκε και με τη φιλοσοφική σκοπιά της επιστήμης υποστηρίζοντας θερμά τη θετική φιλοσοφία και την καθιέρωση της σχετικιστικής θεωρίας. Οι φιλοσοφικές απόψεις του διατυπώνονται σε πολλά βιβλία του, κυριότερα από τα οποία είναι: «Επιστήμη και υπόθεση» (1901), «Η αξία της επιστήμης» (1905), «Επιστήμη και μέθοδος» (1908) κ.ά. Από τα επιστημονικά του συγγράμματα ξεχωρίζουν τα τρίτομα έργα του «Μαθήματα ουράνιας μηχανικής», «Νέες μέθοδοι ουράνιας μηχανικής», καθώς και οι «Κοσμογονικές υποθέσεις».