| 
ΑΛΕΞΙΣ ΚΛΟΝΤ ΚΛΕΡΟ
(1713-1765).
Γάλλος μαθηματικός και αστρονόμος, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου και των Ακαδημιών Επιστημών του Βερολίνου, της Αγίας Πετρούπολης, της Μπολόνια και της Ουψάλα.
(1713-1765).
Γάλλος μαθηματικός και αστρονόμος, μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου και των Ακαδημιών Επιστημών του Βερολίνου, της Αγίας Πετρούπολης, της Μπολόνια και της Ουψάλα.
 |
| ΑΛΕΞΙΣ ΚΛΟΝΤ ΚΛΕΡΟ(1713-1765). |
Γεννήθηκε στο Παρίσι. Ήταν μια μαθηματική μεγαλοφυΐα που έμαθε ανάγνωση με ένα αντίγραφο των «Στοιχείων» του Ευκλείδη. Στα εννιά του είχε ήδη βαθιά γνώση του βιβλίου του Γκισνέ «Εφαρμογή της άλγεβρας στη γεωμετρία» και 10 ετών μελέτησε τα βιβλία του Ντελ Οπιτάλ.
ΕΡΓΟ
Σε ηλικία 11 ετών μελετούσε συγγράμματα ανώτερων μαθηματικών και 13 ετών υπέβαλε στη Γαλλική Ακαδημία μια μελέτη για τις στρεβλές καμπύλες. Οι ακαδημαϊκοί δεν πίστεψαν αρχικά ότι η εργασία ήταν δική του και τον εξέτασαν προφορικά. Ο Κλερό πέρασε στις εξετάσεις με επιτυχία. Μετά την υποβολή μιας ακόμη εργασίας ο Κλερό έγινε μέλος της Ακαδημίας σε ηλικία 18 ετών. Στη διάρκεια της ζωής του γνωρίστηκε με το Ζαν Μπερνουλί και συνεργάστηκε με τον Κένιχ. Το 1733 μελέτησε το λογισμό των μεταβολών και γεωδαιτικά θέματα, ενώ το 1734 τις διαφορικές εξισώσεις που φέρουν το όνομά του. Το 1737 ταξίδεψε στη Λαπωνία, όπου έκανε μετρήσεις του μεσημβρινού και απέδειξε ότι η Γη είναι πεπλατυσμένη στους πόλους, αντίληψη που προκάλεσε ζωηρές αντιδράσεις. Το 1739 απέδειξε την ύπαρξη των παραγόντων ολοκλήρωσης στην επίλυση των διαφορικών εξισώσεων πρώτου βαθμού. Το 1743 με τη δυναμική θεωρία του για το σχήμα της Γης έθεσε τα θεμέλια για τη μελέτη της υδροστατικής. Το 1745 μελέτησε το πρόβλημα των τριών σωμάτων και συμπέρανε λανθασμένα, έχοντας και την υποστήριξη του Όιλερ, ότι ο νόμος του αντίστροφου τετραγώνου του Νεύτωνα δεν ισχύει στην επιφάνεια της Σελήνης. Έτσι, ήρθε σε ισχυρή διαφωνία και ρήξη με τον Ντ’ Αλαμπέρ, ο οποίος επέμενε στη θεωρητική εξήγηση των πραγμάτων, αντίθετα με τον Κλερό που πίστευε στα πειραματικά δεδομένα. Όμως το 1748 συνειδητοποίησε πως ο νόμος δεν ίσχυε λόγω των λαθών που είχαν υπεισέλθει στους προσεγγιστικούς του υπολογισμούς, οπότε δε δίστασε να αναθεωρήσει δημόσια την άποψή του. Το 1752 κέρδισε το βραβείο της Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης για την εργασία του για το απόγειο της Σελήνης. Επίσης μελέτησε τις κινήσεις των κομητών και καθόρισε την ημερομηνία που θα ξαναφαινόταν ο κομήτης του Χάλεϊ (είχε εμφανιστεί το 1682 και ο Χάλεϊ είχε τότε υπολογίσει την επανεμφάνισή του το 1759). Η πρόβλεψή του επαληθεύτηκε με απόκλιση λίγων μόνο ημερών.
ΕΡΓΟ
Σε ηλικία 11 ετών μελετούσε συγγράμματα ανώτερων μαθηματικών και 13 ετών υπέβαλε στη Γαλλική Ακαδημία μια μελέτη για τις στρεβλές καμπύλες. Οι ακαδημαϊκοί δεν πίστεψαν αρχικά ότι η εργασία ήταν δική του και τον εξέτασαν προφορικά. Ο Κλερό πέρασε στις εξετάσεις με επιτυχία. Μετά την υποβολή μιας ακόμη εργασίας ο Κλερό έγινε μέλος της Ακαδημίας σε ηλικία 18 ετών. Στη διάρκεια της ζωής του γνωρίστηκε με το Ζαν Μπερνουλί και συνεργάστηκε με τον Κένιχ. Το 1733 μελέτησε το λογισμό των μεταβολών και γεωδαιτικά θέματα, ενώ το 1734 τις διαφορικές εξισώσεις που φέρουν το όνομά του. Το 1737 ταξίδεψε στη Λαπωνία, όπου έκανε μετρήσεις του μεσημβρινού και απέδειξε ότι η Γη είναι πεπλατυσμένη στους πόλους, αντίληψη που προκάλεσε ζωηρές αντιδράσεις. Το 1739 απέδειξε την ύπαρξη των παραγόντων ολοκλήρωσης στην επίλυση των διαφορικών εξισώσεων πρώτου βαθμού. Το 1743 με τη δυναμική θεωρία του για το σχήμα της Γης έθεσε τα θεμέλια για τη μελέτη της υδροστατικής. Το 1745 μελέτησε το πρόβλημα των τριών σωμάτων και συμπέρανε λανθασμένα, έχοντας και την υποστήριξη του Όιλερ, ότι ο νόμος του αντίστροφου τετραγώνου του Νεύτωνα δεν ισχύει στην επιφάνεια της Σελήνης. Έτσι, ήρθε σε ισχυρή διαφωνία και ρήξη με τον Ντ’ Αλαμπέρ, ο οποίος επέμενε στη θεωρητική εξήγηση των πραγμάτων, αντίθετα με τον Κλερό που πίστευε στα πειραματικά δεδομένα. Όμως το 1748 συνειδητοποίησε πως ο νόμος δεν ίσχυε λόγω των λαθών που είχαν υπεισέλθει στους προσεγγιστικούς του υπολογισμούς, οπότε δε δίστασε να αναθεωρήσει δημόσια την άποψή του. Το 1752 κέρδισε το βραβείο της Ακαδημίας της Αγίας Πετρούπολης για την εργασία του για το απόγειο της Σελήνης. Επίσης μελέτησε τις κινήσεις των κομητών και καθόρισε την ημερομηνία που θα ξαναφαινόταν ο κομήτης του Χάλεϊ (είχε εμφανιστεί το 1682 και ο Χάλεϊ είχε τότε υπολογίσει την επανεμφάνισή του το 1759). Η πρόβλεψή του επαληθεύτηκε με απόκλιση λίγων μόνο ημερών.
Από τα συγγράμματά του τα πιο γνωστά είναι: «Έρευνες για τις στρεβλές καμπύλες», «Συλλογή μελετών για τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων», «Στοιχεία Γεωμετρίας», «Διατριβή για το σχήμα της γης», «Στοιχεία Άλγεβρας», «Θεωρία για τη σελήνη», «Θεωρία για την κίνηση των κομητών». Τα «Στοιχεία Γεωμετρίας» χρησιμοποιήθηκαν ως σχολικό εγχειρίδιο για πολλά χρόνια στη Γαλλία.
